20 lecie programu rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS W ostatnim dziesięcioleciu XX wieku w Polsce zaczęła wzrastać liczba osób czynnych zawodowo, które z powodu następstw chorób traciły zdolność do pracy zarobkowej i otrzymywały z tego tytułu świadczenia rentowe. Spowodowało to konieczność podjęcia przez instytucje ubezpieczenia społecznego aktywnych działań mających na celu poprawę lub przywrócenie zdolności do pracy zarobkowej lub zapewniających integrację ze środowiskiem zawodowym poprzez naukę nowego zawodu lub tworzenie odpowiednio przystosowanych stanowisk pracy.
20 lat rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS Wzrastająca liczba osób czynnych zawodowo, które z powodu chorób oraz ich następstw tracą zdolność do pracy i otrzymują z tego tytułu świadczenia rentowe, spowodowała konieczność podjęcia przez instytucje ubezpieczenia społecznego intensywnych działań. Ich celem jest zwiększenie lub przywrócenie u tych osób możliwości wykonywania pracy. W wielu państwach europejskich, m.in. w Austrii, Francji, Hiszpanii, Niemczech, Wielkiej Brytanii i we Włoszech, przed przyznaniem świadczenia rentowego ocenia się, czy istnieje szansa, że dzięki działaniom medycznym lub nauce nowego zawodu nastąpi wyeliminowanie zagrożenia powodującego utratę zdrowia i zdolności zarobkowych. Przyjęto zasadę, że rentę z tytułu niezdolności do pracy należy przyznawać dopiero po wykorzystaniu wszystkich metod diagnostyczno-leczniczo-rehabilitacyjnych i gdy przeprowadzona rehabilitacja medyczna lub zawodowa nie zapewni ubezpieczonemu integracji zawodowej.
Rola lekarza orzecznika w procesie orzekania o potrzebie rehabilitacji leczniczej Do zakresu działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) należy m.in. prewencja rentowa. Jest ona skierowana do osób podlegających ubezpieczeniu społecznemu w ZUS. Muszą one być zagrożone ryzykiem ubezpieczeniowym, jakim jest niezdolność do pracy, lub już pobierać świadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS), takie jak: zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne czy rentą z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzenie rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS ma dać tym osobom realną szansę na odzyskanie zdolności do pracy i zminimalizować wydatki na świadczenia z tytułu niezdolności do pracy ponoszone przez ubezpieczyciela, jakim jest ZUS. Wskazać należy, że jest to działalność restytucyjna.
Kompleksowa rehabilitacja kardiologiczna Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) podaje następującą definicję rehabilitacji: "rehabilitacja jest kompleksowym i skoordynowanym stosowaniem środków medycznych, socjalnych, wychowawczych i zawodowych w celu przystosowania chorego do nowego życia i umożliwienia mu uzyskania jak największej sprawności". W przypadku osób z chorobami układu sercowo-naczyniowego mówimy o kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej (KRK).
Program rehabilitacji narządu głosu w ramach prewencji rentowej ZUS Głos jest ważnym elementem i nośnikiem mowy fonicznej, umożliwiającym wymianę informacji w społeczeństwie. Dla wielu środowisk zawodowych głos ma wymiar znacznie szerszy, stanowi bowiem narzędzie w ich codziennej pracy. Powszechnie uważa się, że wydawanie głosu jest czynnością prostą i naturalną, tymczasem mechanizm ten jest niezwykle skomplikowany i precyzyjny. Prawidłowy głos uwarunkowany jest właściwą budową narządu fonacyjnego, odpowiednimi proporcjami anatomiczno-strukturalnymi w obrębie krtani, wydolnym narządem oddechowym i prawidłowo ukształtowanymi jamami rezonacyjnymi.
Rehabilitacja w onkologii - zbędny luksus czy konieczność? Przewiduje się, że w 2030 roku w 184 krajach świata na nowotwory złośliwe zachoruje ponad 22 mln ludzi. Oznacza to 75-procentowy wzrost zachorowań, a w krajach rozwijających się będzie on nawet 90-procentowy. Tylko w Europie każdego roku na nowotwory złośliwe choruje ponad 3 mln ludzi, co spowoduje 70-procentowy wzrost zachorowań w 2030 roku. W Polsce do 2025 roku liczba zachorowań na nowotwory złośliwe ma wzrosnąć 40%, a w przypadku raka pluc - nawet 100%
Wybrane problemy psychiczne osób z chorobą nowotworową Diagnoza choroby nowotworowej to poważne wyzwanie psychofizyczne dla każdej osoby chorej. Świadomość istnienia choroby przewlekłej, o niepewnym rokowaniu, zmusza człowieka do refleksji nad życiem oraz wprowadza zmiany i ograniczenia na wielu poziomach życia. Nierzadko konieczność podporządkowania się procedurom medycznym wywołuje poczucie degradacji i uprzedmiotowienia. Długi czas trwania, trudne leczenie, remisje i zaostrzenia choroby oraz ciągła niepewność dalszego losu powodują u większości osób chorych silny i przewlekły stres psychologiczny, który charakteryzuje się nieprzyjemnymi przeżyciami o podłożu psychologicznych, społecznym i/lub duchowym. Emocje związane ze stresem mają różne nasilenie i zależą od stopnia zaawansowania choroby, niepełnosprawności, skutków ubocznych leczenia, jak również od indywidualnych cech chorych.
